Een intrigerende film over zes broers en een zusje die jarenlang in hun appartement in New York werden opgesloten door hun vader, thuis-onderwijs kregen van hun moeder en die totaal geen contact met de buitenwereld hadden. De 5000 films die hun vader voor hen kocht waren de enige blik naar buiten en die speelden ze letterlijk na met zelfgemaakte kostuums.
Het wordt nog intrigerender omdat de moeder, Susanne, me zo’n 18 jaar geleden benaderde om huizen te ruilen. Wij stonden met ons huis in Amsterdam in een huizenruilgids en ze vroeg of wij in haar huis in New York wilden zitten en zij in ons huis in de Jordaan.
Omdat ik in de gids stond met mijn beroep: directeur van het Kinderkookkafé, dacht ze dat ik wel ingangen zou hebben bij scholen en vroeg ze me of het mogelijk zou zijn voor haar en haar kinderen om naar Nederland te komen omdat het onderwijs hier beter zou zijn en de kinderen ook de ruimte zouden hebben om buiten te spelen, wat in haar buurt: de Lower East Side in New York niet kon. Ik heb toen denk ik iets geantwoord dat je je niet zomaar in Nederland kan vestigen omdat je je kind naar school wil laten gaan.
Het kwam me niet uit om te ruilen en dacht dat de kous daarmee af was.
Wie schetste mijn verbazing toen ik een paar weken later een telefoontje kreeg van de eigenaar van een camping in Amsterdam Noord die meldde dat er een vrouw en een paar kinderen op zijn camping stonden die mij wilden spreken. Ik maakte een afspraak en de volgende middag stond er een vrouw met vijf kleine Indiaantjes met lange vlechten op mijn stoep. Susanne en een hele rits (ik denk in de leeftijd van 2 t/m 7 jaar) volkomen grenzeloze jongetjes (nu begrijp ik dat de oudste een meisje was) die als een “wild bunch” door ons huis renden, alle kasten en laden open maakten, met ballen door de keuken begonnen te gooien, en totaal niet gecorrigeerd werden door hun moeder. Ik, die dacht goed met kinderen om te kunnen gaan, stond volkomen hulpeloos toe te kijken en besloot om het allemaal maar over mij heen te laten komen. We dronken thee en probeerden door het lawaai een beetje te praten. Susanne had in een opwelling besloten om naar Nederland te komen. Ze wilde haar kinderen naar een Nederlandse school laten gaan omdat ze gehoord had dat onze scholen veilig en prettig waren. Ook droomde ze ervan dat haar kinderen buiten zouden kunnen spelen en veilig opgroeien. Waar ze van zou leven en hoe ze verblijfsvergunningen zou regelen was onbekend. Ze hoopte erop dat ze in mij een onbaatzuchtige vrouw zou treffen die haar zou helpen, en haar misschien wel tijdelijk onderdak zou kunnen geven.
Ik zie mezelf graag als een warme vrouw die mensen helpt, maar nu voelde ik me toch wel verstijven. Deze naïeve, wereldvreemde vrouw, met die drukke en ongeremde kinderen onderdak geven? Helpen om een plek in Amsterdam te vinden? Een school voor haar kinderen? Nee dat zag ik niet zitten. Na het kopje thee heb ik haar onverrichterzake weer naar de camping laten gaan.
Een paar dagen later werd ik nog gebeld door de politie of ik garant voor haar kon staan maar dat heb ik ook afgeslagen.
Na het zien van de film blijft de grote vraag: Hoe zullen de jongens zich staande houden in de maatschappij? Zullen ze relaties aan kunnen gaan? Ze hebben immers nooit met andere kinderen gespeeld? Ze hebben altijd opgesloten gezeten en zijn bang voor hun vader geweest.
Gelukkig hebben ze een liefhebbende moeder, die ervoor heeft gezorgd dat ze veilig gehecht zijn en die hun fantasie heeft gestimuleerd. Ze hadden elkaar, dus hebben kunnen ruziemaken, spelen en praten. Ze zijn slim, speels en fantasierijk, dat zijn kwaliteiten die zeker helpen. Ze zijn door de film bekend en geliefd geworden, dat zal zeker deuren openen.
Ik mailde met de regisseuse: Crystal Moselle en zij vertelde me dat ze filmpjes heeft gezien van de kinderen in Amsterdam: ze renden inderdaad als een “Wild Bunch” rond op de camping. Ze vertelde ook dat het nu heel goed gaat met de jongens, en dat ze met zijn allen naar Zürich zijn geweest voor een filmfestival. En dat ze zeker een keer naar Amsterdam gaan en dan langskomen….